.B.
BADANIA
EKSPERYMENTALNE PISMA (hasło w opracowaniu)
BADANIA
GRAFICZNO-PORÓWNAWCZE patrz metoda graficzno-porównawcza.
BADANIA
GRAFOMETRYCZNE patrz metoda grafometryczna.
BADANIA
IDENTYFIKUJĄCE patrz pismoznawcze
badania.
BADANIA
KOMPLEKSOWE DOKUMENTÓW patrz kompleksowa ekspertyza
dokumentów.
BADANIA
PISMOZNAWCZE patrz pismoznawcze
badania.
BADANIA
PORÓWNAWCZE patrz metody badania pisma, pismoznawcze
badania.
BADANIA
TECHNICZNE DOKUMENTÓW patrz techniczne badania dokumentów.
BAZGRANINA nieczytelne
lub mało czytelne, niewyraźne, niechlujne pismo; system bliżej nieokreślonych
znaków graficznych; gryzmoły, bazgroły. Patrz także bazgroty,
patologia pisma. (ML)
BAZGROTY plątanina
nieskoordynowanych linii graficznych, występująca najczęściej u dzieci (bazgroty
dziecięce). Występuje jako etap rozwoju psychoruchowego dzieci
(do ok. 3 roku życia). Patrz także bazgranina,
personalizacja pisma. (ML)
BEZŁAD patrz apraksja.
BEZWPŁYWOWE WZORY PISMA patrz
materiał porównawczy.
BEZWZGLĘDNA
SZEROKOŚĆ ZNAKU szerokość gabarytowa, mierzona prostopadle do osi
znaku.
BEZWZGLĘDNA
WYSOKOŚĆ ZNAKU wysokość gabarytowa, mierzona równolegle do osi
znaku.
BEZWZGLĘDNY
ODSTĘP MIĘDZY OSIAMI ZNAKÓW odległość mierzona między osiami
znaków na poziomie granicy między strefą nadlinijną i śródlinijną.
BEZWZGLĘDNY
ODSTĘP MIĘDZY WYRAZAMI odległość między skrajnymi liniami
gabarytowymi ostatniego i pierwszego znaku sąsiednich wyrazów, mierzona na poziomie granicy
strefy nadlinijnej i śródlinijnej.
BIEGŁOŚĆ W PISANIU patrz
klasa pisma.
BIEGŁY funkcja pełniona
w procesie karnym lub cywilnym przez osobę posiadającą wiadomości specjalne.
Patrz także biegły grafolog, biegły
pismoznawca.
BIEGŁY GRAFOLOG funkcja,
jaką pełni w procesie karnym lub cywilnym ekspert
grafolog. Patrz także
biegły pismoznawca, ekspert
grafolog, ekspert pisma, ekspert
dokumentów.
BIEGŁY PISMOZNAWCA funkcja,
jaką pełni w procesie karnym lub cywilnym ekspert
pisma. Patrz także biegły
grafolog, ekspert grafolog, ekspert
dokumentów.
BIEG W PRAWO psychograf. jedno
z określeń prawoskośnego nachylenia pisma.
(ML)
BIEG UKOŚNY
W PRAWO patrz bieg w prawo.
BŁĄD JĘZYKOWY patrz
"Katalog cech językowo-treściowych", zasady
pisowni, język pisany.
BŁĄD POMIARU wielkość określająca niedokładność pomiaru. Popełnia się dwa rodzaje
błędów: błędy systematyczne i przypadkowe. Błąd systematyczny to taki błąd, który
przy wielokrotnym powtarzaniu pomiaru w praktycznie tych samych warunkach nie
zmienia się, albo (przy zmianie parametru stanowiącego przyczynę błędu) zmienia
się według znanej reguły. Błąd przypadkowy to taki błąd, który przy wielokrotnym
powtarzaniu pomiaru w praktycznie stałych warunkach przybiera różne wartości
nie wynikające z określonego prawa; jest on wynikiem wielu przyczyn. Wartość
błędów systematycznych można wyznaczyć i wyeliminować, natomiast błędy przypadkowe
wyeliminować się nie dają; powodują one (przy powtarzaniu pomiaru) zmienność
wyników, nazywaną rozrzutem wyników pomiaru. W zależności od źródła pochodzenia,
błędy pomiaru można podzielić na: a) błędy narzędzia pomiarowego, b) błędy metody
pomiaru, c) błędy obserwacji, wynikające z niedoskonałości zmysłów ludzkich.
Błąd pomiaru można ocenić w stosunku do przyjętej jednostki miary (tzw. błąd
bezwzględny) lub w stosunku do wartości wielkości mierzonej (tzw. błąd względny).
(AK)
BROSSONA METODA patrz
metoda projekcji geometrycznej
Brossona.
BUDOWA PISMA (termin
niezalecany) synonim grafizmu; patrz "Katalog
graficznych cech pisma ręcznego".
BUDOWA WIĄZAŃ jedna
z cech konstrukcyjnych; patrz "Katalog
graficznych cech pisma ręcznego", wiązania.
BUDOWA ZNAKÓW 1. w
ujęciu statycznym budowa znaków jest to słowny opis linii tworzących poszczególne
litery, cyfry i inne
znaki graficzne. Tradycyjnie sprowadza
się do analitycznego przedstawienia prostych elementów graficznych
składających się na dany znak. W ramach tejże tradycji ukształtowała się
swoista terminologia. Zgodnie z nią litery mogą składać się z trzonów (np.
b, d,
f, g, j, l, p, t), korpusów (np. b, p), owali (np. a, d, g, o), łuków (np.
n, u),
znaków diakrytycznych (np. ł) oraz
łączników. Trzony nadlinijne (zwane
też drzewcami) oraz trzony podlinijne (zwane też nóżkami)
mogą być np.: proste, wygięte
w kształcie laski lub w kształcie pętlicy. Korpusy oraz owale mogą
być zamknięte, półotwarte albo otwarte. Łuki mogą być górne
(arkady) albo dolne (girlandy).
Według dawnej konwencji w opisie budowy używano określeń bliższych językowi
potocznemu, np.: daszek (w literze T), brzuszek (w literze B), kluczka,
wężyk, klamra,
hak, harpun i in.; 2. w ujęciu dynamicznym budowa znaków
rozpatrywana jest jako proces kreślenia (modelowania) wymienionych wyżej
elementów graficznych. Owale,
łuki i pętlice mogą być kreślone zgodnie z ruchem wskazówek zegara
albo przeciwnie do tego kierunku. Położenie punktu początkowego i
końcowego owali określa się
poprzez podanie ich miejsca na tarczy zegarowej. Elementy pionowe mogą być
kreślone ruchem od góry ku dołowi albo przeciwnie. Elementy poziome
i ukośne mogą być
kreślone w kierunku postępowym (tzn. z lewa na prawo) albo w kierunku wstecznym
(tzn. z prawa na lewo). Budowę każdego znaku można zatem przedstawić opisując
kolejno: położenie punktu początkowego, kierunek poruszania się końcówki
piszącej narzędzia pisarskiego po podłożu oraz położenie punktu końcowego.
Norma elementarzowa
określa te parametry dla pojedynczych (izolowanych) liter oraz dla niektórych
(najczęściej występujących) wiązań międzyliterowych. W zasadzie każdy element
znaku graficznego może być kreślony na dwa przeciwne co do kierunku sposoby:
zgodnie z normą elementarzową albo na opak (à rebours). Patrz także:
cechy konstrukcyjne, element
graficzny,
element nadlinijny, element
podlinijny,
formy powtarzalne, element
śródlinijny,
gramma, katalog
cech pisma, kluczka, morfologia pisma,
pętlica, pismo à rebours, strefa, struktura
pisma, znaki diakrytyczne,
znaki dolne, znaki górne, znaki
interpunkcyjne.
(MO)