.B.

BADANIA EKSPERYMENTALNE PISMA (hasło w opracowaniu)
BADANIA GRAFICZNO-PORÓWNAWCZE patrz metoda graficzno-porównawcza.
BADANIA GRAFOMETRYCZNE patrz metoda grafometryczna.
BADANIA IDENTYFIKUJĄCE patrz pismoznawcze badania.
BADANIA KOMPLEKSOWE DOKUMENTÓW patrz kompleksowa ekspertyza dokumentów.
BADANIA PISMOZNAWCZE patrz pismoznawcze badania.
BADANIA PORÓWNAWCZE patrz metody badania pisma, pismoznawcze badania.
BADANIA TECHNICZNE DOKUMENTÓW patrz techniczne badania dokumentów.
BAZGRANINA nieczytelne lub mało czytelne, niewyraźne, niechlujne pismo; system bliżej nieokreślonych znaków graficznych; gryzmoły, bazgroły. Patrz także bazgroty, patologia pisma. (ML)
BAZGROTY plątanina nieskoordynowanych linii graficznych, występująca najczęściej u dzieci (bazgroty dziecięce). Występuje jako etap rozwoju psychoruchowego dzieci (do ok. 3 roku życia). Patrz także bazgranina, personalizacja pisma. (ML)
BEZŁAD patrz apraksja.
BEZWPŁYWOWE WZORY PISMA patrz materiał porównawczy.
BEZWZGLĘDNA SZEROKOŚĆ ZNAKU szerokość gabarytowa, mierzona prostopadle do osi znaku.
BEZWZGLĘDNA WYSOKOŚĆ ZNAKU wysokość gabarytowa, mierzona równolegle do osi znaku.
BEZWZGLĘDNY ODSTĘP MIĘDZY OSIAMI ZNAKÓW odległość mierzona między osiami znaków na poziomie granicy między strefą nadlinijną i śródlinijną.
BEZWZGLĘDNY ODSTĘP MIĘDZY WYRAZAMI odległość między skrajnymi liniami gabarytowymi ostatniego i pierwszego znaku sąsiednich wyrazów, mierzona na poziomie granicy strefy nadlinijnej i śródlinijnej.
BIEGŁOŚĆ W PISANIU patrz klasa pisma.
BIEGŁY funkcja pełniona w procesie karnym lub cywilnym przez osobę posiadającą wiadomości specjalne. Patrz także biegły grafolog, biegły pismoznawca.
BIEGŁY GRAFOLOG funkcja, jaką pełni w procesie karnym lub cywilnym ekspert grafolog. Patrz także biegły pismoznawca, ekspert grafolog, ekspert pisma, ekspert dokumentów.
BIEGŁY PISMOZNAWCA funkcja, jaką pełni w procesie karnym lub cywilnym ekspert pisma. Patrz także biegły grafolog, ekspert grafolog, ekspert dokumentów.
BIEG W PRAWO psychograf. jedno z określeń prawoskośnego nachylenia pisma. (ML)
BIEG UKOŚNY W PRAWO patrz bieg w prawo.
BŁĄD JĘZYKOWY patrz "Katalog cech językowo-treściowych", zasady pisowni, język pisany.
BŁĄD POMIARU wielkość określająca niedokładność pomiaru. Popełnia się dwa rodzaje błędów: błędy systematyczne i przypadkowe. Błąd systematyczny to taki błąd, który przy wielokrotnym powtarzaniu pomiaru w praktycznie tych samych warunkach nie zmienia się, albo (przy zmianie parametru stanowiącego przyczynę błędu) zmienia się według znanej reguły. Błąd przypadkowy to taki błąd, który przy wielokrotnym powtarzaniu pomiaru w praktycznie stałych warunkach przybiera różne wartości nie wynikające z określonego prawa; jest on wynikiem wielu przyczyn. Wartość błędów systematycznych można wyznaczyć i wyeliminować, natomiast błędy przypadkowe wyeliminować się nie dają; powodują one (przy powtarzaniu pomiaru) zmienność wyników, nazywaną rozrzutem wyników pomiaru. W zależności od źródła pochodzenia, błędy pomiaru można podzielić na: a) błędy narzędzia pomiarowego, b) błędy metody pomiaru, c) błędy obserwacji, wynikające z niedoskonałości zmysłów ludzkich. Błąd pomiaru można ocenić w stosunku do przyjętej jednostki miary (tzw. błąd bezwzględny) lub w stosunku do wartości wielkości mierzonej (tzw. błąd względny). (AK)
BROSSONA METODA patrz metoda projekcji geometrycznej Brossona.
BUDOWA PISMA (termin niezalecany) synonim grafizmu; patrz "Katalog graficznych cech pisma ręcznego".
BUDOWA WIĄZAŃ jedna z cech konstrukcyjnych; patrz "Katalog graficznych cech pisma ręcznego", wiązania.
BUDOWA ZNAKÓW 1. w ujęciu statycznym budowa znaków jest to słowny opis linii tworzących poszczególne litery, cyfry i inne znaki graficzne. Tradycyjnie sprowadza się do analitycznego przedstawienia prostych elementów graficznych składających się na dany znak. W ramach tejże tradycji ukształtowała się swoista terminologia. Zgodnie z nią litery mogą składać się z trzonów (np. b, d, f, g, j, l, p, t), korpusów (np. b, p), owali (np. a, d, g, o), łuków (np. n, u), znaków diakrytycznych (np. ł) oraz łączników. Trzony nadlinijne (zwane też drzewcami) oraz trzony podlinijne (zwane też nóżkami) mogą być np.: proste, wygięte w kształcie laski lub w kształcie pętlicy. Korpusy oraz owale mogą być zamknięte, półotwarte albo otwarte. Łuki mogą być górne (arkady) albo dolne (girlandy). Według dawnej konwencji w opisie budowy używano określeń bliższych językowi potocznemu, np.: daszek (w literze T), brzuszek (w literze B), kluczka, wężyk, klamra, hak, harpun i in.; 2. w ujęciu dynamicznym budowa znaków rozpatrywana jest jako proces kreślenia (modelowania) wymienionych wyżej elementów graficznych. Owale, łuki i pętlice mogą być kreślone zgodnie z ruchem wskazówek zegara albo przeciwnie do tego kierunku. Położenie punktu początkowego i końcowego owali określa się poprzez podanie ich miejsca na tarczy zegarowej. Elementy pionowe mogą być kreślone ruchem od góry ku dołowi albo przeciwnie. Elementy poziome i ukośne mogą być kreślone w kierunku postępowym (tzn. z lewa na prawo) albo w kierunku wstecznym (tzn. z prawa na lewo). Budowę każdego znaku można zatem przedstawić opisując kolejno: położenie punktu początkowego, kierunek poruszania się końcówki piszącej narzędzia pisarskiego po podłożu oraz położenie punktu końcowego. Norma elementarzowa określa te parametry dla pojedynczych (izolowanych) liter oraz dla niektórych (najczęściej występujących) wiązań międzyliterowych. W zasadzie każdy element znaku graficznego może być kreślony na dwa przeciwne co do kierunku sposoby: zgodnie z normą elementarzową albo na opak (à rebours). Patrz także: cechy konstrukcyjne, element graficzny, element nadlinijny, element podlinijny, formy powtarzalne, element śródlinijny, gramma, katalog cech pisma, kluczka, morfologia pisma, pętlica, pismo à rebours, strefa, struktura pisma, znaki diakrytyczne, znaki dolne, znaki górne, znaki interpunkcyjne. (MO)